synonimy: A.durior, A. sipho / rodzina: Aristolochiaceae / dorasta do 10m, 1-2m rocznie / stanowisko: półcień, cień
Imponujące pnącze o wielkich, sercowatych, dachówkowato ułożonych liściach, które jesienią przebarwiają się na żółto. Tworzy nieprzebytą dla wzroku, chłodną, cienistą osłonę – stosowany był do porastania altan przy dworkach szlacheckich (stąd zwany jest czasem „szlacheckim pnączem”). Wymaga gleb żyznych i wilgotnych, stanowiska zacienionego (wystawa zachodnia, północna) i osłoniętego od wiatru (z uwagi na wielkie liście) oraz mocnych podpór. Mrozoodporny. Kwitnie w maju i czerwcu niezbyt okazałymi lecz interesującymi kwiatami o fajkowatym kształcie, ukrytymi między liśćmi. W naszym klimacie rzadko owocuje (owoce przypominają kształtem niewielkiego ogórka).
Dzięki wielkim liściom nadaje przestrzeniom ogrodowym tropikalnego charakteru – szczególnie jeśli w jego towarzystwie wysadzimy inne cieniolubne rośliny o wielkich liściach (np. lepiężniki, astilboides azjatycki) lub duże paprocie (długosz królewski lub pióropusznik strusi).
Kokornak wielkolistny
Niepozorny kwiatostan kokornaku
Podpory
Kokornak owija się wokół podpór łodygami, wymaga mocnych podpór. Służą mu podpory pionowe – pręty, liny stalowe lub elastyczne rozmieszczone co ok. 30-40 cm, także kraty drewniane i metalowe o szerokim rozstawie. Optymalna wysokość podpory to około 8 m, szerokość 3 m, odległość od ściany 10 cm.
Interesująco wygląda kokornak rosnący na jednej tylko linie (słup zieleni) lub np. dwóch lub trzech rozmieszczonych co 30 cm i sięgających do 8-10m (bardzo wysoki, wąski pasek zdyscyplinowanej zieleni). Nasadzenia takie można powtarzać w regularnych odstępach.
Pędy kokornaku owijające się wokół pręta.
Kokornak na słupie otoczonym przez „półkolumny”.