Wisteria
Pięknie kwitnąca i długowieczna
Glicynia to silnie rosnące pnącze o pięknych kwiatach: ich pachnące, fioletowe, niebieskie, białe lub różowe kaskady można podziwiać w maju, jeszcze zanim rozwiną się liście. Kwiatostany osiągają długość nawet 70 cm, pojawiają się na roślinach kilkuletnich. Do bujnego wzrostu i intensywnego kwitnienia glicynia potrzebuje stanowiska słonecznego, ciepłego (najlepsza jest południowa ściana budynku), zasobnego i wilgotnego (ale przepuszczalnego) szczególnie w okresie wegetacji. Przez pierwsze dwa lata po wysadzeniu dobrze jest okrywać ją na zimę, starsze osobniki nie powinny już wymarznąć.
Wykonywane wczesną wiosną cięcie pobudzi roślinę do bujniejszego kwitnienie; cięcia porządkujące można wykonywać także latem lub jesienią.
+
Rodzina: Bobowate (Fabacea)
Wzrost: do 12 m
Przyrost roczny: 1-3 m
Stanowisko: słońce, półcień
Gęstość sadzenia: pojedynczo, 1-2 m
Podpory: liny, pergole
Waga 1m2: ok. 15 kg
Gatunki i odmiany
W Polsce w uprawie najbardziej rozpowszechnione są dwa gatunki oraz ich odmiany:
- Glicynia chińska (Wisteria sinensis) oplata się wokół podpór prawoskrętnie, dorasta do 14 metrów.
- Glicynia kwiecista (Wisteria floribunda) oplata się wokół podpór lewoskrętnie, dorasta do 8 metrów.
Podpory
Pędy glicynii owijają się wokół podpór – zależnie od gatunku lewo lub prawoskrętnie. Glicynii wystarczają elementy pionowe, może też być prowadzona z podpórką jako soliter – drzewko, będzie miała wówczas zakręcony pień i wymagała porządkującego cięcia. Projektując podpory dla tego pnącza należy brać pod uwagę siłę jego wzrostu oraz fakt, że wiotkie początkowo łodygi szybko przeistaczają się w grube, poskręcane konary. Często glicynię prowadzi się na mocnych, grubych trejażach z belek. Na linach glicynia jest często prowadzona do góry i w bok, lub na dwie strony, rzadko jest wykorzystywana jako pnącze mające zazielenić większą powierzchnię, choć do pewnego stopnia jest to możliwe.
Siła owijającej się wokół podpory glicynii jest przemożna, roślina jest w stanie zdusić drzewo wokół którego zacznie się piąć, połamać drewniane kratki, poskręcać i powyginać kratki stalowe. Prowadząc roślinę na stalowych linach należy obserwować, czy zanadto ich nie napina, aby w razie potrzeby je poluzować, dlatego układając olinowanie należy tę sytuację przewidzieć i instalować liny z nadmiarem. Sprawdzonym rozwiązaniem są podpory mniej solidne; drut lub elastyczne liny z tworzyw nie ulegną tak łatwo zniszczeniu pod naporem coraz większych sił skręcających, a w razie potrzeby linę możemy łatwo odciąć i dowiązać potrzebny kawałek.
