Celastrus orbiculatus
Niewymagający i niesforny
Dławisz okrągłolistny to bardzo silnie rosnące pnącze owijające się wokół podpór łodygami; tam, gdzie nie znajdzie dla siebie podpory będzie tworzyć gęste, krzaczaste zarośla. Mało wymagający, najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych, zadowala się glebami przeciętnymi, dobrze znosi okresowe przesuszenie. Z uwagi na inwazyjną naturę dławisza należy kontrolować jego rozrost (może „zdławić” rośliny rosnące w pobliżu). Jest rośliną dwupienną: występuje w formie żeńskiej („Diana”) i męskiej („Herkules”). Kwitnie niepozornymi białymi kwiatami, a jesienią zapylona forma żeńska wydaje żółte lub czerwone owoce – interesujące z uwagi na walory dekoracyjne w zimowym krajobrazie.
Polecany do porastania ekranów dźwiękochłonnych, tworzenia zielonych ścian, umacniania skarp (przeciwdziała erozji gleby) i na żywopłoty. Dławisz pochodzi z Azji Wschodniej, dzięki swej żywotności w Polsce i Europie jest kwalifikowany jako gatunek potencjalnie inwazyjny.
+
Rodzina: Dławiszowate (Celastracea)
Wzrost: do 12 m
Przyrost roczny: 1-4 m
Stanowisko: każde
Gęstość sadzenia: pojedynczo, 0,4 do 2 m
Podpory: kratki, liny, pergole
Waga 1m2: ok. 15 kg
Podpory
Pędy dławisza ciasno owijają się lewoskrętnie wokół podpór. Sprawdzają się liny, pręty, belki, kratki stalowe. Wystarczające są pionowe liny rozmieszczone w odległości 0,4-1 m od siebie. Opiera się także na dużych drzewach, krzewach, słupach itp. Lepiej nie sadzić go w pobliżu rynien, rur, piorunochronów czy kabli (bezpieczna odległość to chociaż 1,5 m).
Sadząc dławisz należy brać pod uwagę fakt, że gdy podpora okaże się zbyt niska, roślina zacznie rosnąć jak krzew: rozwichrzy się, powstanie mnóstwo niepodpartych, sterczących i zwieszających się pędów. Należy zapewnić mu podpory wystarczającej wysokości lub pogodzić się z rozwichrzoną urodą dławisza.